«روزهاي بهتر»؛ عاشقانه‌اي نامتعارف ولي اميدآفرين

مجله نماوا، ندا قوسي

اگر هنوز اين فيلم را نديده ايد، اين پست ممكن است بخش هايي از داستان را نشان دهد

احساس امنيت براي سلامت جسمي و رواني افراد غيرقابل انكار است. هر چيزي كه به اين احساس لطمه مي زند بايد مورد توجه يا مخالفت قرار گيرد و رد شود. ايجاد امنيت و امنيت فردي در هر موقعيت و موقعيتي فراتر از ساير مسئوليت هاي اساسي خانواده بر عهده نظام اجتماعي است و دولت به عنوان مركز قدرت در جامعه وظيفه تامين امنيت مردم خود را بر عهده دارد. تفاوت بين كشوري با جمعيت كم يا كشوري با جمعيت زياد. البته نبايد جانبداري باشد و همه اعم از زن و مرد، فقير و غني بايد در بهره مندي از اين موهبت برابر باشند.

جمهوري خلق چين، پرجمعيت ترين كشور جهان و چهارمين آب و هواي بزرگ، با سياست حكومت كمونيستي اما سطح پايين دموكراسي، اساساً با اهداف يك جامعه سالم و امن در دنياي امروز فاصله دارد، اما رهبران آن و دموكراسي قانونگذاران از امنيت اجتماعي و اقتصادي دفاع مي‌كنند، تشخيص اينكه چقدر تلاش‌هاي دولت مؤثر و كارآمد است بر عهده كارشناسان است، اما شواهد نشان مي‌دهد كه حداقل براي اعضاي قوه مقننه كشور مايه نگراني است.

فيلم “روزهاي بهتر” به كارگرداني دريك تسانگ كارگردان هنگ كنگي (هنگ كنگ يك شهر بزرگ و منطقه مستقل در غرب چين است) نامزد اسكار 2021 به عنوان سينماي چين شد (اگرچه دولت چين در اين مورد ترديد دارد). اين ملودرام اجتماعي، با مضموني قوي از عشق، مستقيماً به موضوعي مي پردازد كه سرآغاز اين نياز بود، يعني نياز برآورده نشده براي حفاظت و مقاومت در برابر اجبار. داستان برگرفته از رمان نويسندگان چيني “جواني تو كه خيلي زيبا بودي” است و محتواي لازم را مطرح مي كند، اما دولت چين به دليل نمايش خشونت دانش آموزان در مدارس با استقبال خوبي مواجه نمي شود.

چنيان، يك دانش‌آموز سخت‌كوش و آسان دبيرستاني، در تلاش است تا امتحانات دانشگاه خود را بگذراند و آينده‌اي روشن‌تر و روزهاي بهتري را مي‌سازد، اما در اين بين، همكلاسي «باهوش» او دست به خودكشي مي‌زند. خودكشي با قلدري و قلدري يك دختر توسط بسياري از دانش آموزان كلاس به رهبري دختر جواني به نام “ويلا” همراه است. پس از حادثه خودكشي، چنيان جاي قرباني سابق را در ميان قلدرهاي كلاس مي گيرد و مورد آزار رواني و جسمي همكلاسي هايش قرار مي گيرد. از سوي ديگر، پسر كوچكي به نام «ليوبيشان» (ملقب به خيائوبي) طوري زندگي مي كند كه به اين ترتيب شرايط و روال داستان تغيير مي كند …. بسياري از مطالعاتي كه داستان ها و كنفرانس هاي زيادي را روايت مي كنند. چه اتفاقي مي افتد بين يك دختر نوجوان فقير و يك پسر خياباني گمشده، پسري كه خانواده و شرايط زندگي خوبي ندارد، اما قلبي مهربان دارد و براي معشوقش فداكاري هاي بزرگي مي كند. خشونت و قلدري در مدرسه براي مدت طولاني ادامه داشته است، همانطور كه از توضيحات انتهاي فيلم مي توان فهميد. مشكلات اجتماعي مانند فقر و بدبختي كه در زندگي اين گونه افراد و ليبيايي ها مي بينيم و پيامدهاي منفي آن در طول داستان كاملا مشهود است. كودكان و نوجوانان متولد نشده يا يتيم كه ناخواسته بيشتر رنج مي برند، چه در خانه و چه در خانواده و در اجتماع. نيروي پليس ضعيف كه به دليل عدم توجه به موقع به مشكلات ذكر شده منجر به عواقب جدي و پيچيده مي شود. همه اينها و شايد ديگر جنبه هاي داستاني فيلم باعث شده است كه اين فيلم با وجود پاياني روشن و اميدواركننده، مورد پسند دولت مركزي قرار نگيرد.

در پايان فيلم، شرور و بزساز بدبخت به وضوح به دليل اعمال خود مجازات مي شوند. سرانجام پليس قدرت خود را براي يافتن علت واقعي نشان داد. (البته پليس در كنار مردم مي ايستد نه جلوي آنها) و سعي مي كند راه بهتري را براي آنها راحت كند. نكته كليدي نشان دادن توجه دولت به موضوعي است كه مطرح و مورد بحث قرار گرفته است، يعني آزار و اذيت مدرسه (و آزار خياباني) به ترتيب. اينها حقايقي هستند كه واقعاً در فيلم ادغام شده اند – نه به دليل دستوري از بالا – و فيلم را از صرف يك نقد اجتماعي نجات نمي دهند.

علاوه بر موضوعاتي كه به آن مي پردازيم، اين فيلم به موضوعات ديگري نيز مي پردازد كه مورد علاقه مردم خارج از اقليم و سرزمين هستند، افرادي كه سبك زندگي و سبك زندگي متفاوتي دارند، مثلاً در جامعه شلوغي كه اغلب در خيابان ها مي بينيم. ما در نزديكي مدارس پر ازدحام در طول روز و در نور هستيم. (فيلم را مي توان در فيلم هاي وونگ كار واي، ديگر فيلمساز مشهور هنگ كنگي ديد.) دلسوزي در ميان مردم در روزهاي سخت: در ابتداي فيلم وقتي هوشيودي را مي بينيم كه خودكشي مي كند و خود را رها مي كند. ساختمان مدرسه با كيفيت بالا، همه دانش آموزان – به جز چنيان – به جاي كمك، دست بدهند و از فاجعه عكس يا فيلم بگيرند. يا تصويري كه فيلمساز از وجود اختلاف طبقاتي در جامعه در فيلمش نشان مي دهد براي همگان – به ويژه مردم كشورهاي كمتر توسعه يافته – قابل درك است. (از نظر تفاوت زندگي اين گونه افراد در خانواده هاي فقير و شرايط زندگي در ويلا در خانواده هاي ثروتمند).

از ديگر نكات قابل توجه فيلم مي توان به تعليق مناسب روايت، سكوت دقيق و به موقع و استفاده صحيح از تصاوير به جاي ديالوگ ها و ديالوگ هاي بي مورد اشاره كرد كه تاثير احساسي فيلم را بدون فرو بردن آن در ورطه محيط هاي غم انگيز و دلسوز قرار مي دهد. . يادداشت هاي هنري فيلم نيز بايد ذكر شود. درام هاي برجسته (مخصوصا ژو دونگجو كه نقش نوجوانان هفده ساله را در بيست و هفت سالگي به خوبي بازي كرد)، فضاسازي و طراحي خوب، واقع گرايانه و مناسب، با طيف وسيعي از متن و اجراي محدودتر – رضايت يا غرق شدن . .

هدف و پايان اين فيلم – يا هر اثر هنري و فيلم ديگري – دقيقاً چيست، هيچ كس، حتي خود سازنده، نمي تواند به طور قطع بگويد، زيرا آنچه قابل مشاهده است مهم است، نه فقط هدف سازنده، بلكه درباره اين فيلم “روزهاي بهتر”; كه بيننده را اميدوار و آرزوي روزها و روزهاي بهتر مي كند. اميد واهي نيست، اما در صداقتي كه در توضيح و راهنمايي خود كرده كه فرا رسيدن روزهاي خوب را ممكن و شدني نمي داند. اگرچه ما در دنيايي بسيار متفاوت – از نظر فرهنگي، سياسي، اجتماعي، مذهبي – با دنياي فيلمساز زندگي مي كنيم، اما اميد زيادي داريم كه اين اميد محقق شود.

اين فيلم را در نماوا ببينيد