«۹۶»؛ قراري عاشقانه، بيست سال بعد!

مجله نماوا، مرسده مقيمي

وقتي از هند يك شبه قاره صحبت مي كنيم، فقط در مورد اندازه جغرافيا صحبت نمي كنيم. در عوض صحبت از زبان، فرهنگ، مذهب و حضور فيلم هاي مختلف در كشور است. اگرچه همه سينماي هند را با نام باليوود مي شناسند، اما اين درست نيست. به عنوان مثال، پنجابي ها فيلم هاي خود را دارند و به زبان خود و در بسياري از كشورهاي ديگر نيز، اما منسينماي جنوب هند با ساير نقاط كشور متفاوت است. توليد سالانه اين سينما با توليد باليوود برابري مي كند و در سال هاي اخير كار به جايي رسيده است كه كپي رايت فيلم هاي موفق آنها در باليوود خريداري و بازسازي مي شود! به هر حال، جنوب هند اكنون صنعت فيلم متمايز خود را دارد. فيلم‌هاي باليوود در جنوب هند به يك شكل نمي‌آيند، زيرا هيچ‌كس اصلاً به هندي صحبت نمي‌كند. مالايالام، كانادا، تلوگو و تاميل؛ در جنوب هند چهار زبان مهم و متمايز صحبت مي شود و هر فيلمي كه به سمت جنوب مي رود بايد به اين زبان ها ناميده شود يا نوشته شود.

اين سينماي بومي اگرچه در مقايسه با باليوود داراي يك نقطه ضعف جدي و ناچيز است، اما سبك كمتري دارد و اكنون علاوه بر تماشاگران بومي، مخاطبان زيادي در سراسر هند و ساير كشورهاي همسايه دارد كه باعث شكل گيري ستاره هاي جنوب شده است. در باليوود و فيلم ساخته شده در سال هاي اخير، ستاره هاي باليوود را به جنوب هند جذب كرده است. يكي از محبوب‌ترين فيلم‌هاي عاشقانه در سال‌هاي اخير، زبان غيرمعمول تاميلي است كه در سال ۲۰۱۸ توسط اولين فيلمساز ساخته شد و در جنوب هند آنقدر محبوب شد كه كشورهاي همسايه تمايلي به ديدن تنها نسخه و فيلم اول نداشتند. در زبان هاي ديگر بازسازي شد.
سي. تاميل كومار، فيلمساز تاميلي كه نقش نظارتي مهمي در كارنامه اش دارد، احساس مي كرد كه هنگام نوشتن فيلمنامه «96» بايد خودش اين كار را انجام دهد و شايد در آن زمان فكر نمي كرد داستان آنقدر كوتاه باشد كه ذهن بيش از حد متمركز بود او تا به حال سه بار اين فيلم را ساخته است و به زودي قصد دارد نسخه باليوودي خود را منتشر كند. هيچ يك از ترجمه هاي ديگر نتوانست نسخه تاميل را با موفقيت اصلاح كند.

«۹۶» داستان عكاسي است كه با تغيير روش، در نوجواني مدرسه را رها كرده و پس از ۲۰ سال وسوسه شده از دوستانش بخواهد با هم ملاقات كنند، اما حتي به دختر مورد علاقه اش فكر نمي كند. سال‌هاست و اكنون مادر دختران مدرسه‌اي است. و گهگاه در كشور ديگري زندگي مي‌كند. اما با آمدن جانو تمام خاطرات گذشته زنده مي شود و جانو كه همين امشب در هند زندگي مي كند مي خواهد صبح را با عشق سابقش سپري كند و نمي خواهد موقعيتي را كه ديگر تكرار نمي شود از دست بدهد. به هر ارزشي

«96» گرچه در نگاه اول راوي يك داستان عاشقانه تكراري از جواني و دوري در دستان آينده است، اما او نظر خود را در نگاهي متفاوت به داستان در جلسه اي بيست سال بعد مي يابد. اگر از يك مقدمه طولاني به يك مهماني برويم، از همان ابتداي مهماني، مخاطب متوجه مي‌شود كه چه اتفاقي براي اين دو نفر افتاده است، اما تمركز اصلي داستان اين نيست كه در هنگام تماشا چه اتفاقي مي‌افتد. فيلمي براي اين منظور ممكن است به نظر من خسته كننده باشد. اين فيلم در وهله سوم و پشت گروه ساخته شده است، زماني كه بر اساس تصوير چند ساعت ارتباط دو نفر است كه ديگر به هيچ وجه نمي توان با هم ارتباط برقرار كرد و هر دو به خوبي از اين موضوع آگاه هستند و در ديگري. . دست، اولين مفصل بسيار قوي، نشكن است. اين فيلم در واقع يك ماده شيميايي جالب براي يك عاشق قديمي در يك ملاقات كوچك بعد از بيست سال است، نه به اين منظور كه بخواهد، شايد خاطرات جديدي پيدا كند، تا بيست سال بعد بگذرد!

اگر مخاطب همچنان به عشق هندي توجه كند، فيلمي رنگارنگ كه در آن دختري زيبا و پسري زيبا با وجود مخالفت خانواده هايشان با هم ازدواج مي كنند و در نهايت همه چيز به خير و خوشي تمام مي شود! شايد «۹۶» بدترين انتخاب باشد، اما براي كساني كه مي‌دانند، سينماي هند ديگر آن چيزي نيست كه بود و نمي‌خواهد فقط محصول رويا باشد. «96» تلاشي قابل توجه براي يك داستان عاشقانه شكست خورده است كه داستان آن همه عشق را بدون در نظر گرفتن چيز ديگري شكست مي دهد.

«۹۶» بله، مانند بسياري از فيلم‌هاي سينماي جنوب هند، هنوز از نظر كيفيت توليد راضي نبوده و از اين نظر ربطي به فيلم‌هاي باليوودي پيرو نسخه هاليوودي ندارد، اما مخاطبان سينماي هند بايد بدانند. كه سينماي جنوب هند، برخلاف باليوود، كاملاً بومي است. مكاني است با امكانات محدود، برخي از فيلمسازان سعي مي‌كنند تصويري متفاوت از آنچه در كليپ‌هاي آثار جنوب هند نشان داده مي‌شود، ايجاد كنند و مايه تمسخر و تمسخر است. اعتراف كرد كه «96» در اين زمينه موفق بوده است، به‌ويژه تمركز بر شخصيت‌ها و استفاده از بازيگران سرشناس سينماي جنوب هند (ويجي ستوپاتي و تريشا كريشنان) به جاي ايجاد تصويري بصري از «رام» و «جانو» به‌ويژه. ستاره اصلي كه نقش رام و يكي از بهترين ها در جنوب هند را بازي مي كند. البته هر دو بازيگري كه در دوران نوجواني نقش شخصيت‌ها را بازي كرده‌اند (آديتيا بسكار و گوري جي كيشان) پشت ستاره‌ها هستند تا روايت گذشته فيلم نيز جذاب باشد. اما تا جايي كه از يك فيلمساز انتظار مي رود، فيلم غير از صحنه هاي اصلي، رسميت قابل توجهي را نشان نمي دهد و دوربين در جايگاه اصلي خود، در واقع چشم تماشاگر كار مي كند و نه چيزي بيشتر. ويرايش شده توسط R. اگر فيلمساز بخواهد از برخي جزييات پوچ اجتناب كند، گويندرج مي‌توانست بيشتر از اين كار كند، اتفاقي كه در دوبله هندي رخ داد و از زمان ساخت فيلم به حدود نيم ساعت كاهش يافته است. جانو دختري خوش صدا است و دوستانش او را با آهنگ هايش مي شناسند و موسيقي بخشي از شخصيت اوست. خوشبختانه فيلم از موسيقي استفاده مي كند اما براي جذب مخاطب با رقص هايي كه اجرا مي كند يكپارچگي درام را به هم نمي زند و به قيمت از دست دادن بخشي از مخاطب، گنجاندن رقص در آن را ناديده مي گيرد. فيلم

به هر حال بايد اذعان داشت كه نمي توان از همان ابتدا صرفاً از ساخت يك فيلم جديد فراتر رفت و توانسته طيف وسيع تري را وارد كند و نمرات بيشتري كسب كند و تقريباً سه برابر هزينه توليد بفروشد. البته، سينما هميشه طوري طراحي نشده است كه مظهر اجراي درخشان يا آينه روشن دوران تاريك ما باشد. گاهي اوقات بدون ادعا، فيلمساز اول از عشق از عشق حرف مي زند، شايد چون سينمايي و اسطوره اي به نظر مي رسد، حقيقت به آن ها نگاه خوبي نمي دهد و اجازه نمي دهد اثر به هم برسد. .

اين فيلم را در نماوا ببينيد